Μανιφέστο

Πολυαγαπημένα μου Παπάρια,

 Μετά από αιώνες ιντερνετικού χρόνου, αφήνω τη μοναχική υγρή σπηλιά της συμπλεγματικής μου σιωπής κι ανασταίνω τη ληθαργική και μισοξεχασμένη μου περσόνα. Όσοι από σας εξακολουθείτε πιστά και μπαίνετε σε τούτο το blog--έχω μερικούς υπόψη μου--ίσως αναρωτηθείτε "γιατί τώρα;". Ο λόγος της όψιμης αυτής νεκρανάστασης δεν έχει να κάνει με κάποια ξαφνική έμπνευση--άλλωστε, διάγω έναν ιδιαίτερα ευτυχισμένο και ως εκ τούτου κενό επικών εμπνεύσεων βίο--αλλά με μια εγωιστική (FUCK YEAH!) από μέρους μου απόπειρα να απολαύσω το χιλιοτραγουδισμένο και μπαρουτοκαπνισμένο προνόμιο της ελευθερίας της έκφρασης, όπως αυτό υφίσταται εν Ελλάδι το σωτήριον έτος 2011 aka "παραμονή-της-έλευσης-των-ΕΛ-από-το-Σείριο-ουαί-υμίν-ανθέλληνες". Μιλώ για προνόμιο και όχι για δικαίωμα επειδή, όπως είπε κάποιος πολύ σοφότερος όλων μας, τα πολυθρύλητα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το ίδιο φανταστικά με το Μπαμπούλα, τον Κθούλου, τον Κατηραμένο Όφι, τον Κράκεν, τον Ιησού Χριστό και τα υπόλοιπα μυθολογικά τέρατα που στοιχειώνουν τη φαντασία μας. Σε όποιον συνεχίζει δε να πιστεύει σε de facto ή de jure ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχω παρά να προτείνω την εξής σειρά κινουμένων σχεδίων ως αρμόζουσα στην ψυχοσύνθεση και στην πνευματική ωριμότητά του. Αναγνωρίζω λοιπόν εξαρχής τα ξεκάθαρα ηδονιστικά κίνητρα της re-animated περσόνας μου, που από εδώ και στο εξής θα χρησιμοποιεί την ελευθερία της έκφρασης επειδή...μπορεί!

Πολυαγαπημένα μου Παπάρια, οι καιροί είναι χαλεποί. (cliché)

Ποτέ μου δε διεκδίκησα βραβείο πετυχημένης πολιτικοοικονομικής πρόβλεψης, αλλά η μικρή Κασσάνδρα μέσα μου ψιθυρίζει ότι ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας που ακούει στο όνομα "ελευθερία του λόγου", η οποία θα συμπαρασύρει πέφτοντας τις περίλαμπρες οδούς "Δημοκρατίας", "Ισονομίας" και "Δικαιοσύνης" που θεμελιώθηκαν στο κέντρο της. Η οικονομική εξαθλίωση δεν είναι παρά ο πρώτος βρυχηθμός του Βεζούβιου και έχουμε την τιμή, ως χώρα, να έχουμε κλείσει πρώτης θέσης εισιτήρια για τον κόσμο το βγαλμένο από μυθιστόρημα του Philip Dick. Αυταπάτες περί "αλλαγής" δεν τρέφω. Μπορεί διαχρονικά η ελπίδα να βρίσκεται στους προλετάριους, όμως δυστυχώς το νέο προλεταριάτο όπως εσείς κι εγώ αποτελείται από ηλίθιους οπορτουνιστές που δε χάνουν στιγμή να επιβεβαιώνουν στα αφεντικά τους ότι δεν αξίζουν ούτε αυτά τα λιγοστά προνόμια που τους παρέχονται. Αυτό όμως που δε θα συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου θα ήταν να χάσω το επιθανάτιο πάρτυ της Κοινωνίας των Επιλεκτικώς Προνομιούχων Λευκών Μαζών (όπως κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει στην Ιστορία η περίοδος των τελευταίων 60 χρόνων) και να εισέλθω στο Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο της Σάπιας Απάθειας μ' ένα ολόλευκο αλλά κατάπτυστο μητρώο κοινωνικών φρονημάτων. Ως γνήσιο τέκνο της αντίδρασης από χόμπι, ομολογώ πως αυτό θα ήταν η τελική συντριβή του Ειδώλου μου και το post αυτό δεν αποτελεί παρά ένα προοίμιο αντεπίθεσης, με κινητήριο δύναμη το πρωτόγονο ένστικτο αυτοσυντήρησης που κάθε Είδωλο έχει έμφυτο.

Εις το επανιδείν λοιπόν--σύντομα--και...See you in Hell!

Μανιφέστου ΤέΛοΣ

over and out...!