Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Bring them back?


Ήθελα να το ποστάρω καιρό τώρα, αλλά δεν είχα πρόσβαση. Είναι πρώι και αδυνατώ να σχολιάσω, περιμένω όμως τα δικά σας σχόλια και αργότερα θα αρχίσω να κράζω κι εγώ.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ

ΤΟ "ΔΝΤ" ΕΡΧΕΤΑΙ!
Ο "ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ" ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΗΚΕ!!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΤΩΣΤΕ ΤΙΣ ΚΩΛΟΤΡΥΠΙΔΕΣ ΣΑΣ ΜΕ ΒΑΖΕΛΙΝΗ!!!

Αααχ ναι... Τι σκληρά μέτρα είναι αυτά...!!
Κι άλλο!! Κι άλλο!!

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Καμμένοιιι!!!

Ζητω το Starcraft!!

Σχολιαστές χωρίς σύνορα

Οι σχολιαστες του γνωστου τβχς (tvxs.gr) , σημ. της ανεξαρτητης ιστοσελιδας ενημερωσης του Σ. Κουλογλου, δημοσιευουν αρθρα τους στο παρακατω blog.

'Ο συναδελφος' μια ιστοριουλα για γελια κ για κλαματα, οπως και οτι συμβαινει αυτες τις μερες δηλαδη...

Enjoy!

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

The Face-Βook of Enoch.


Δράττομαι της ευκαιρίας, την οποία θα παραθέσω αργότερα, να καταθέσω την άποψή μου για το Facebook και γενικότερα για τις νέες και πάγιες τάσεις της διαδικτυακής κοινωνικοποίησης.
Δεν θα πω ότι οι ιστότοποι αυτού του τύπου «αντί να φέρνουν πιο κοντά τους ανθρώπους, τους αποξενώνουν» καθώς αυτό το παραπλανητικό επιχείρημα είναι τόσο ξεπερασμένο σε όποια μορφή κι αν εμφανίζεται. Δεν είναι υπαίτια η τεχνολογία καθαυτή, αλλά η λανθασμένη χρήση της. Δηλαδή αυτό το άμοιρο το μαχαίρι θα μείνει με σπιλωμένο το όνομά του εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν; Να θέσω ένα παρεμφερές παράδειγμα χωρίς κουζινικά. Σου αρέσει το ποδόσφαιρο, συνήθιζες να πηγαίνεις σε κάποιο γηπεδάκι με την παρέα και τα ρέστα. Τώρα πας μια φορά τον χρόνο και με φόβο μήπως σπάσεις τίποτα, άσε που νιώθεις ένα έξτρα βάρος. Δεν φταίει το Pro γι’ αυτό! Εσύ φταις που δεν παίρνεις την απόφαση να ρυμουλκήσεις με τη δύναμη του μυαλού σου τον πισινό σου, που παριστάνει την χαμένη Ατλαντίδα βυθισμένη στα μαξιλάρια του καναπέ! Να πας να κλωτσήσεις το τόπι σ’ ένα πραγματικό γήπεδο, με πραγματικό χόρτο, που είναι πραγματικά κι όχι ρεαλιστικά πράσινο!
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν ο γράφων δεν έχει πρόβλημα με το e-socializing. Ούτως ή άλλως πριν το Facebook υπήρχαν επί χρόνια, forum κάθε λογής. Κι αν θεωρήσουμε αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικοποίησης σελίδες όπως η Wikipedia… Δεν πιστεύω ότι χρίζει περαιτέρω ανάλυσης.
Από την άλλη, δύο είναι τα μέτωπα με το Facebook. Ένα είναι το φακέλωμα, πάει και τελείωσε! Το δεύτερο είναι, η τόσο άκρατη και άχαρη επιθυμία να ικανοποιήσει ο καθένας το ψώνιο που έχει μέσα του με κάθε είδους ανυπόστατου ενδιαφέροντος που θα φαίνεται στο προφίλ του. Ομολογουμένως, στην αρχή έχει πλάκα και είναι ακίνδυνο. Όταν όμως συνδέεσαι κάθε μισή ώρα για να κάνεις update το status σου, να δεις τι κάνουν οι 362.587 «φίλοι» σου κι αν ωρίμασαν τα καλαμπόκια σου, τότε μάλλον ο στραβός δεν είναι γιαλός.
Ας δούμε όμως τα γεγονότα. Ο γράφων εγγράφηκε στο Facebook με τη δικαιολογία ότι μπορούσε να έχει μια πιο άμεση επαφή με τα ανά το κόσμο μέλη της οικογένειάς του (ήδη δεν σας ακούγεται pompous? Ω, έχει σόι ανά τον κόσμο, ουάου…), και φυσικά να τα λέει (ΚΑΙ με αυτό τον τρόπο λες και υπήρχε κάποιο πρόβλημα) με τα συνπαπάρια του. Ως εδώ καλά, ας τα λέμε. Σύντομα όμως άρχισε να ασχολείται με αγαπημένες ταινίες, συγκροτήματα, βιβλία, παιχνίδια, ποιος διάσημος δολοφόνος είναι, να βλέπει φωτογραφίες κοκ. Χώρια που λόγω της φύσεώς του (του γράφοντος) έψαχνε ρυθμίσεις παντού, για να μην βλέπει 10n updates την ώρα, να μην στέλνονται «ανώνυμες» (yeah right) αναφορές για τις δραστηριότητές του και και και…
Ως εκείνο το σημείο άρχιζε να ξεκαθαρίζει το άνευ προηγουμένου πανηγυράκι και που οδηγεί, αλλά συγκρατήθηκα (ποιος γράφων και παπαριές τώρα!) να μην τα διαολοστείλω όλα. Όταν όμως άρχισα να πέφτω πάνω σε παλιούς γνωστούς, συμμαθητές, μαλάκες που ούτε τότε γούσταρα πόσο μάλλον τώρα, να κάνουν friend request, να τους fertilize τα σιτηρά, να παίξω με τα γατιά τους, να κάνω κι εγώ γατί, να τους σκουντάω ελαφρά (poke), να τους αφήνω comments, να το παίζουν όλοι τόσο self-important με τις ασχολίες τους και τις γαμωκαριέρες τους, o ένας χάνος να λέει «ο Donald Duck ήταν Έλληνας», η άλλη η μαλάκω να λέει  «Μύκονος και δεν κρατιέμαι»…
Ε… ε… ε...
Ε, άιντε και γαμηθείτε ρε κνώδαλα! Γι άλλη μια φορά έχετε χάσει τελείως το νόημα! Fuck you AND your mediocre lives! Πόσο ωραία πρέπει να μυρίζει η κλανιά σας! Να μην υπάρχει ένα πρόγραμμα να μπορώ να σας μυρίζω όποτε κι όπου κι αν βρίσκομαι! LOL, και <3 και :-* στο κώλο σας μοσχάρια όρθια!!! Γαμώ την διαδικτυακή κονιορτοποιήση μου μέσα!
Τράβηξα λοιπόν ένα delete και ησύχασα και σας προτρέπω να κάνετε το ίδιο χωρίς να σας το παίξω έξυπνος. Και προσοχή, το Facebook δεν σας αφήνει να κάνετε delete το account σας τόσο εύκολα. Αυτό που σας δίνει σαν επιλογή και νομίζετε ότι είναι delete ενώ δεν είναι, είναι το “deactivate account” όπου απενεργοποιεί το λογαριασμό σας χωρίς να διαγράψει τίποτα (φωτογραφίες κτλ.) σε περίπτωση που αλλάξετε γνώμη και θελήσετε να τον επανενεργοποιήσετε και να συνεχίσετε το κάψιμο από εκεί που το αφήσατε. Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να πρώτα να σβήσετε μόνοι σας τα πάντα (φίλους, μηνύματα, φωτογραφίες, προγράμματα κτλ.) και μετά να πάτε στο “help center” κι εκεί θα έχει μια λίστα από επιλογές όπου θα λέει “permanently delete my account”. Πατήστε το και μην ξαναμπείτε για 14 μέρες στον λογαριασμό σας οπότε και σβηστεί.
Αν έχετε μία τελευταία αναστολή για να μην σβήσετε τον λογαριασμό σας, θα σας πω το εξής με πολλή αγάπη πάντα. Μην ψάχνετε να γαμήσετε στο Facebook! Όταν ήμουν δημοτικό είχα δύο pen pals, δύο κοπελίτσες, με τις οποίες ανταλλάξαμε 2-3 γράμματα κι από τότε ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, τζίφος! Οπότε ακολουθήστε τη συμβουλή μου γιατί εγώ έκανα one write stand όταν ο δημιουργός του Facebook ζούσε ακόμα σε ένα ζευγάρι αρχίδια!
Και εν κατακλείδει αναφέρομαι στην αφορμή που με ώθησε να γράψω αυτό το κείμενο. Είναι το επισόδειο του South Park που προβλήθηκε την περασμένη Τετάρτη και με την χαρακτηριστική του γλαφυρότητα απεικονίζει τις απόψεις μου και γενικότερα το διασκέδασα πάρα πολύ! Δείτε το εδώ:


ΥΓ. Επειδή μπορώ να προβλέψω το μέλλον... Τραβάτε και δείτε το Tron αν δεν το έχετε δει ήδη ιερόσυλοι! No excuses!