Είδα έναν άντρα να πέφτει...

Θοδωρίνος: «Τα τελευταία βράδια που κοιμάμαι αγκαλιά με την .... βλέπω συνέχεια ένα περίεργο όνειρο...»

Κάρλος: «Τί περίεργο έχει;»

Θοδωρίνος: «Είμαι σε ένα δάσος και περπατάω...για κάποιο λόγο είμαι χαρούμενος...μάλλον επειδή αναπνέω τον καθαρό αέρα... τα δέντρα είναι πολύ ψηλά και ο ήλιος ίσα που φαίνεται...»

Κάρλος: «Δεν μου ακούγεται και πολύ περίεργο όνειρο!!»

Θοδωρίνος: « Μη βιάζεσαι...εκεί λοιπόν που περπατάω...φτάνω στο χείλος ενός γκρεμού...κόβει το δάσος απότομα...ένας τεράστιος γκρεμός....κοιτώ δεξιά και αριστερά...και μέχρι όπου βλέπει το μάτι μου είναι γκρεμός...κανένα πέρασμα πουθενά...»

Κάρλος: «Και; Τι κάνεις; Πηδάς;»

Θοδωρίνος: «Όχι....σκύβω να δω πόσο βαθύς είναι ο γκρεμός...και διαπιστώνω ότι δεν έχει πάτο....χάνεται μέσα στα σύννεφα!!! Κάθε βράδυ που βλέπω το όνειρο ενώ ξέρω κατά βάθος από πριν ότι δεν υπάρχει ούτε πέρασμα ούτε πάτος....κάθε φορά σκύβω και βλέπω....σαν να μην θέλω να το πιστέψω. Και ζαλίζομαι...»

Κάρλος: «Χμμμμμ...»

Θοδωρίνος: «Και μόλις σηκώνω το κεφάλι...βλέπω στα δεξιά μου μια σειρά από άντρες...στο χείλος του γκρεμού...ξεκινάν από δίπλα μου και φτάνουν μέχρι όπου βλέπει το μάτι! Μερικοί από αυτούς είναι φίλοι, άλλοι απλά γνωστοί και άλλοι τελείως άγνωστοι. Και ξαφνικά...βλέπω στο βάθος εκεί που το μάτι μόλις μπορεί και διακρίνει μορφές...βλέπω τους άντρες ο ένας μετά τον άλλο να πηδάνε στον γκρεμό»

Κάρλος: «Χμμμμ....ενδιαφέρον!»

Θοδωρίνος: «Περίεργο! Και κάθε βράδυ αυτό το ντόμινο απελπισμένων αντρών που πηδάνε στον γκρεμό πλησιάζει όλο και πιο πολύ...χθες ξύπνησα ενώ είχε πηδήξει και ο παραδιπλανός μου! Φοβάμαι...νομίζω πως απόψε θα έρθει και η σειρά μου!! Τι σημασία έχει αυτό το όνειρο; Τι λες κι εσύ;»

Κάρλος: «Καημένε Θοδωρίνο...εγώ λέω ότι είχε δίκιο ο Χοάν!!»