Παπαρίλα στη Θάσο!

Κυρίες και κύριοι!

Με χαρά, κυρήτω την έναρξη της πολυαναμενόμενης
"Παπαρίλας στη Θάσο"!

ENJOY!

Η καλύτερη ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ!

Πρόκειται για μια ιδέα του singingdagger την οποία επιχείρησε να υλοποιήσει στο blog μας, πριν κανα 2 χρόνια. Η ιδέα του δεν ήταν άλλη από τη δημιουργία μιας ιστορίας με τη συμμετοχή όλων μας, comment by comment. Όσο γαμάτη και να είναι η ιδέα, η πραγμάτωσή της αποδείχθηκε από δύσκολη έως ανέφικτη λόγω των καινούργιων posts που κάλυπταν ένα ένα την ιστορία αυτή, με αποτέλεσμα να συνεχιστεί με 5-6 comments και μετά να σταματήσει. Τραγικότερο όλων ήταν δε το γεγονός ότι με τη διαγραφή του "παλαιού ppr-power" εξαφανίστηκε για πάντα και η ιστορία που είχε γραφτεί μέχρι τότε - όση είχε γραφτεί.

Για αυτό λοιπόν, με χαρά σας παρουσιάζω ένα ολοκαίνουργιο ιστολόγιο το οποίο είναι ειδικά αφιερωμένο στην ιδέα του singingdagger! Οι PαPαRίες! Χωρίς κανόνες και περιορισμούς! Μονάχα με αγνή παπαρίλα! Η ιστορία θα συνεχίζεται post by post από όλους μας (από όποιον θέλει φυσικά)!
Και ποιος ξέρει; Ίσως μετά το Nobel παπαρίλας να κερδίσουμε και το Nobel λογοτεχνίας!

Εμπρός λοιπόν! Ας φτιάξουμε την καλύτερη ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ!



Υ.Γ 1: Κατα τη δημιουργία καινούργιου post, δε χρειάζεται η εισαγωγή τίτλου.
Υ.Γ 2: Δεν υπάρχει κανένα ελάχιστο ή μέγιστο όριο για το πόσο μεγάλο θα είναι το κάθε post. Ο καθένας συνεχίζει την ιστορία όσο θέλει, όπως θέλει!
Υ.Γ 3: Έκανα μία αρχή. Συνεχίστε την ελεύθερα! Έχω στείλει σε όλους προσκλήσεις, στο gmail σας.

Laura Does Loutraki

Τι θα γίνει Mayhem?? Θα δώσεις κανένα link? Έχει βούηξει ο τόπος!
Έλα τα kilobytes να εκρέουν!!!!

Μια φαντασίωση που έγινε πραγματικότητα..

Ήταν εκεί η Μαίρη, η πιο καλή φίλη της μαμάς μου. Ήμασταν οι δυο μας στο σπίτι. Είχε έρθει να κάνει πρόβα ένα φόρεμα που της έφτιαχνε η μαμά μου, αλλά η μαμά μου δεν ήταν εκεί, την περιμέναμε πίνοντας καφέ.

Η Μαίρη σηκώθηκε, και μου είπε: "Θα πάω λίγο στην τουαλέτα, θα αργήσω, είμαι σίγουρη. Επειδή έχει πολλή ζέστη, θα αφήσω την πόρτα λίγο ανοιχτή. Μην έρθεις προς τα εκεί, εντάξει; Αν έρθει η μαμά σου εντωμεταξύ, θα την κλείσω εγώ την πόρτα, θα ακούσω που θα μπει"..

Χωρίς λόγο, σφίχτηκε το στομάχι μου. Μου έβαζε μια taboo "απαγόρευση" και ταυτόχρονα μου άφηνε ανοιχτή την πόρτα - κυριολεκτικά και μεταφορικά!

Έπινα τον καφέ μου στο μπαλκόνι, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η μαμά μου, θα αργούσε πολύ, να πω στη Μαίρη να φύγει, και να έρθει αύριο το μεσημέρι. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, συνειδητοποίησα ότι η Μαίρη είχε αργήσει πάρα πολύ, και ότι το πεδίο ήταν εντελώς ελεύθερο, γιατί δεν θα ερχόταν κανείς στο σπίτι ως το βράδυ..

Σηκώθηκα πολύ δειλά, και πήγα έξω από την πόρτα του μπάνιου. Δεν μπορούσα να δω τη Μαίρη, ούτε εκείνη εμένα.. Η πόρτα άνοιγε προς τα μέσα, και έκρυβε τη λεκάνη. Με έτρωγε μια περιέργεια, και είχα έναν πρωτόγνωρο ερεθισμό. Η πόρτα ήταν ανοιχτή, ορθάνοιχτη.
Εντελώς αθόρυβα, κρατώντας και την αναπνοή μου ακόμα, έστησα αυτί. Την άκουσα να σφίγγεται και να βογκάει. Πρέπει να υπέφερε πολύ..

Έμεινα εκεί πολλή ώρα. Αιώνας μου φάνηκε. Είχα ερεθιστεί από τα βογκητά της. Ήθελα να τη δω, αλλά δεν τολμούσα να μπω μέσα..
Πήρα μια βαθιά ανάσα! Πήγα λίγο πιο πίσω, και (σα να είχα έρθει μόλις στο σημείο) φώναξα: "κυρία Μαίρη, πήρε τηλέφωνο η μαμά, δε θα έρθει τελικά, είπε να έρθετε αύριο, και είπα να σας το πω"..
Είχα κοκκινίσει και ένοιωθα ηλίθια.. αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ..
Καμία απόκριση από μέρους της..
Δευτερόλεπτα που ήταν αιώνας..
Τελικά μίλησε, αφού άφησε έναν αναστεναγμό κούρασης και απογοήτευσης: "Εντάξει.. Είσαι εδώ;"
Ναι, είπα δειλά και αμήχανα..
"Μου φέρνεις σε παρακαλώ ένα τσιγάρο;"
Τσακίστηκα να πάω να της το φέρω..
Ήρθα πάλι έξω από την τουαλέτα, και ρώτησα, αμήχανα πάντα: "Να το φέρω;"
"Αχ, μπες σε παρακαλώ, ναι, δώστο μου", είπε εκείνη.

Μπήκα μέσα, κρατώντας το πακέτο με τα τσιγάρα μου, και τον αναπτήρα.
Την είδα και ερεθίστηκα ακόμη πιο πολύ.. Ήταν καθισμένη με τα χέρια πάνω στα πόδια, διπλωμένη στα δύο, και όλο το σώμα της γερμένο προς τα μπροστά. Ήταν φανερό ότι πονούσε και υπέφερε. Είχε βγάλει τη μπλούζα, και ήταν μόνο με το σουτιέν από πάνω. Το παντελόνι της ήταν κάτω στους αστραγάλους της, μαζί με το κυλοτάκι της.
Ήταν κατακόκκινη στο πρόσωπο, από την ένταση και την προσπάθεια. Ήταν και μούσκεμα στον ιδρώτα. Όλο το ζόρι, η δυσκολία και η ένταση ήταν χαραγμένα στο πρόσωπό της.

Με κοίταξε με ένα βλέμμα απελπισίας, αχανές και θολό.

Ήμουν αμήχανη, ντρεπόμουν, αλλά ταυτόχρονα είχα αυτόν τον απροσδιόριστο ερεθισμό..
"Δεν μπορώ", μου είπε.. Μόνο αυτό.. Της έδωσα το πακέτο με τα τσιγάρα, έβγαλε ένα, το άναψε, ρούφηξε μια βαθιά τζούρα, και σφίχτηκε πάλι πολύ..

Καθόμουν εκεί, όρθια, και την κοιτούσα, μην ξέροντας τι να κάνω, και μην ξέροντας πολύ περισσότερο τι θέλω να κάνω..

Αναστέναξε μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να ενεργηθεί..
"Κάτσε λίγο να μου κάνεις παρέα αν δε σε πειράζει, μια και μπήκες", μού είπε..
Κάθισα στην άκρη της μπανιέρας, δίπλα της σχεδόν.
"Σου είπα ότι θα αργήσω, δε στο είπα;" με ρώτησε, μη περιμένοντας απάντηση..
Την κοιτούσα..
"Αχ, να μην είχα αυτή τη δυσκοιλιότητα, και τι στον κόσμο", μου είπε, τελειώνοντας το τσιγάρο.
"Υποφέρω πολύ", συνέχισε, "χρόνια τώρα"..
"Δεν παίρνετε κάτι;" τόλμησα να ρωτήσω.
"Τι να πάρω κορίτσι μου.. Τα πάντα έχω δοκιμάσει, τίποτα δε με πιάνει. Έχει εθιστεί ο οργανισμός τόσα χρόνια, τι να σου κάνει".. σταμάτησε απότομα, μισόκλεισε τα μάτια, και σφίχτηκε.. Έσπρωχνε μάταια, κοκκίνισε πάλι πολύ..
"Ξέρεις τι έχω πάθει τώρα;", μου είπε.. (εγώ να δεις τι έχω πάθει, είπα μέσα μου)..
"Τι;" ρώτησα, κοιτώντας τη έντονα..
"Έχουν βγει, εδώ είναι, έξω-έξω, αλλά έχουν κολλήσει. Πάντα αυτό παθαίνω. Είμαι στη φάση που δεν μπορώ να τα σπρώξω άλλο, δε βγαίνουν, αλλά δεν μπορώ και να σηκωθώ, γατί είναι εκεί, έχω ανοίξει, και πονάω. Αν κοιτάξεις, θα τα δεις, μου έχουν ανοίξει τον κώλο, τσούζω, πονάω, δεν προχωράνε άλλο. Αυτό είναι το μαρτύριο τώρα. Μια ώρα εδώ θα μείνω, να σπρώχνω και να σπρώχνω. Για να βγάλω τι; Μια τόση δα, που θα μου γδάρει και τον κώλο. Και θα μείνουν πάλι μέσα στο έντερο, και δε θα μπορώ ούτε να περπατήσω, ούτε να κάτσω, ούτε τίποτα. Κουράστηκα, δεν μπορώ, κάθε μέρα αυτά τραβάω.. " - ένας μονόλογος, απελπισμένος σχεδόν, τόσο ωμός, τόσο αληθινός, τόσο unlike her.. Ήταν έτοιμη να δακρύσει..

Έσκυψε μπροστά, και σφίχτηκε.. Σφίχτηκε πολύ, χωρίς ανάσα σχεδόν, και βόγκηξε. Καθόμουν στη μπανιέρα δίπλα της, και την κοιτούσα. Άπλωσε το χέρι της, και μου έπιασε το χέρι. Μου το έσφιξε πάρα πολύ, όπως σφιγγόταν εκείνη. "Συγγνώμη", μου είπε. "Μου φεύγουν και αέρια, και σε ντρέπομαι κορίτσι μου.. Πήγαινε έξω αν θες. Θα προσπαθήσω να σηκωθώ κι εγώ".
Με κοιτούσε, την κοιτούσα.. Δεν ήθελα να πάω έξω.. Άλλωστε εκείνη μου είπε "αν θες"..

Σηκώθηκα, έσκυψα, και γονάτισα μπροστά της. Την 'αγκάλιασα' σχεδόν με τα χέρια μου, για να φτάσω πίσω στα κωλομέρια της. Τα άνοιξα και έβαλα το δάχτυλό μου, ψάχνοντας στα τυφλά την τρύπα της. Ένοιωσα τη σκληρή άκρη από την κουρ@δα της. Τόσο σφιχτή, δε μου λέρωσε καν το δάχτυλο. Σφιγγόταν, βογκούσε, έκλανε, αναστέναζε..

Της άνοιξα την τρύπα, έβαλα βαθιά το δάχτυλό μου, και "τράβηξα" ουσιαστικά με το χέρι μου τα κακά της.. Βγήκε μια μικρή μάζα, μετά άλλη μία, και μετά άρχισε να βγαίνει μια τεράστια.. την ένοιωθα στο χέρι μου.. γλιστρούσε.. Εκείνη έσπρωχνε, βογκούσε, ζοριζόταν, αλλά είχε αρχίσει να ανακουφίζεται. Έβγαζε και αναστεναγμούς ευχαρίστησης, και αυτό με τρέλανε..

Επί 5 λεπτά έβγαιναν, είχε να ενεργηθεί μέρες.. Μύριζαν, είχαν γίνει πιο μαλακά πλέον, είχα λερωθεί, αλλά την κρατούσα ανοιχτή πίσω, με τα δάχτυλά μου, και μου τα έσπρωχνε, στο χέρι, και μετά στη λεκάνη.. Κάθε τόσο κοιτούσα το πρόσωπό της, και έβλεπα ανακούφιση σε αυτό..

Κάποια στιγμή με φίλησε στο κεφάλι, στα μαλλιά, όπως φιλάνε τα μικρά παιδιά.
"Δεν έχω άλλα κορίτσι μου", μου είπε.. "Αχ, πόσο σε ευχαριστώ! "..

Χωρίς να μιλήσω, πήρα χαρτί, κι άρχισα να τη σκουπίζω.. Με κοιτούσε, ήταν αμήχανη κι εκείνη, αλλά είχε τόσο έντονα ζωγραφισμένη την ανακούφιση στο πρόσωπό της, που ήταν σαν οργασμός..

Εκείνο το βράδυ, στο κρεββάτι μου, βίωσα κι εγώ τον πιο έντονο οργασμό της ζωής μου..!

Πηγή: bourdela.com

Υ.Γ: Την παραπάνω ιστοριούλα την έλαβα με mail από τον Shin Salim.

Cheer up my friend !

Ο φίλος μας ο frontman στο προηγούμενο post έβγαλε το παράπονο του για την κατάσταση που επικρατεί και για την βλακεία των Ελληνων. Για αλλη μια φορά ένιωσα την θλίψη και την τσαντίλα αυτού του εξαίρετου νέου. Δεν μπορούσα να μην κάνω κάτι για να του αναπτερώσω την όρεξη για ζώη (ένθεν κι ένθεν πάντα). Του αφιερώνω λοιπόν αυτό το ταπεινό βιντεάκι, μάζι με την εκτίμηση μου για την ανευφ όρων φιλία του και συνεχούς ροής παπαρίλα που μας προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια.




και οποιος θέλει να δει την συνέχεια... εδώ!

Λοβοτομή

Ασφαλώς και έχω συνηθίσει στην ιδέα του "δεν αλλάζει κόμμα ο Έλληνας" και έχω μάθει να ζω με αυτό όπως και όλοι λίγο πολύ (δυστυχώς). Δε μπα να υπάρχουν σκάνδαλα και πλήθος σκατών στη μέση.. Εκεί! Η ψήφος στο ΚΟΜΜΑ είναι θεσμός!

Κάποιοι λένε ότι μέσα από τις κρίσεις γεννιούνται ευκαιρίες. Πιθανόν να εννοούνε οικονομικές ή επιχειρηματικές ευκαιρίες. Εγώ απλά ήλπιζα πως η κρίση θα ήταν μία μοναδική ευκαιρία για ένα πολιτικό restart. Μία αφύπνηση! Μια αλλαγή νοοτροπίας και μια καλή αφορμή να πεταχτούνε από το κοινοβούλιο όλοι αυτοί οι σκατόπουστες που έχουν κυβερνήσει τα τελευταία 30 χρόνια.

Και όμως, να και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις με τα θλιβερά αποτελέσματά τους. Η μία στις 18 Ιουνίου λέει πως το 28,1% των ερωτηθέντων προτίθεται να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, το 20,1% τη ΝΔ , το 7% προτιμά ΚΚΕ, το 4,6% ψηφίζει ΛΑΟΣ, το 3,6% δείχνει προτίμηση στο ΣΥΡΙΖΑ, το 2,5% στους Οικολόγους Πράσινους, ενώ ένα 3% «βλέπει» άλλο κόμμα. Η άλλη στις 12 Ιουλίου λέει πως η εκτίμηση εκλογικής επιρροής του κυβερνώντος κόμματος φτάνει το 43%, έναντι 25% της Νέας Δημοκρατίας. Ακολουθεί το ΚΚΕ με 10%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 6%, ο ΛΑΟΣ με 5%, οι Οικολόγοι με 4% και η Δημοκρατική Αριστερά με 3,5%.

ΟΚ.. Χέστε τις δημοσκοπίσεις οι οποίες γίνονται για λογαριασμό των κωλοφυλλάδων που δουλεύουν για λογαριασμό των κωλοκομμάτων.. Κάθε μέρα συναντάω όλο και περισσότερους "πολίτες" οι οποίοι ξεστομίζουν κάτι κουβέντες με θράσος που περισσεύει όπως:
"α) Θα τα καταφέρει ο Παπανδρέου. Ήδη το έλλειμμα μειώθηκε σημαντικά! β) Ο Λοβέρδος κάνει τα πάντα για να σώσει ό,τι μπορεί από το ασφαλιστικό/εργασιακό! γ) Ο Παπακωνσταντίνου είναι ο πιο άξιος υπουργός Οικονομικών που έχει περάσει ποτέ!"

Ακόμα και αν κάποιος τους απαντήσει, με έναν σχετικά έντονο τόνο.. κάπως έτσι:
"α) Και βέβαια μειώθηκε το έλλειμμα ηλίθιε! Για αυτό δανειστήκαμε έναν ωκεανό λεφτά! Για να μειωθεί το γαμημένο το έλλειμμα και να μη χάσουν τα λεφτά τους τα κορόιδα που επένδυσαν σε ελληνικά ομόλογα! β) Ο Λοβέρδος ή είναι εντελλώς βλαμμένος ή νομίζει πως η βουλή είναι η Εθνική Λυρική Σκηνή. Ό,τι ψηφίστηκε στο μνημόνιο από το κοινοβούλιο δε μπορεί να το αλλάξει ένας βλάκας που παριστάνει τον κλάψα. γ) Έτσι λέγατε ηλίθιοι σκατοπασόκοι και για τον Γιάννο Παπαντωνίου που τις επιτυχίες του ακόμα τις πληρώνουμε."
...αυτοί τίποτα! Εκεί προσκολλημένοι στο πασοκικό έργο...!
Γαμώ τα μυαλά σας πούστηδες!!!